ငါးသံုးေကာင္ႏွင့္ သားအဖႏွစ္ေယာက္

ေမာင္လြမ္းဏီ

`အေဖ အေဖ ဘညဳိ ဘညဳိ` အိမ္ေရွ ့ကြပ္ပစ္၌ ေျခပစ္လက္ပစ္ အိပ္ေမာက်ေနေသာ ကိုညဳိဒင္ကို ေရႊဘ လွဳပ္ႏွဳိးလိုက္သည္။ ကိုညဳိဒင္ ကိုယ္ကိုလူးလြန္ ့၍ တဘက္သို ့လွည့္ေစာင္းသြားျပန္သည္။ ေရႊဘကလည္း ထပ္ျပန္တလဲလဲ လွဳပ္၍ ႏွဳတ္ကလည္း ဒရစပ္ေခၚေန၏။ အင္ ဟု ခပ္တိုးတိုးညည္းတြားရင္း ကိုညဳိဒင္ ငုတ္တုတ္ထထိုင္လိုက္ကာ မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္သပ္ၿပီး လည္ပင္းမွ ေခြ်းမ်ားကို လံုခ်ည္ျဖင့္ သုတ္ လိုက္၏။ `ဘာလဲ ေရႊဘ၊ ဘာအေရးႀကီးလို ့လဲ`။ `ဟာ အေဖကလည္း ေနေစာင္းရင္ ငါးတန္းသြားခ်မယ္ဆို၊ အေဖပဲ မနက္က မွာထားၿပီး၊ ခု ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ ၾကည့္အုန္း`။ ကိုညဳိဒင္ ဘုရားစင္ေပၚက စားပဲြတင္ နာရီ၀ိုင္းေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးနာရီစြန္းေနၿပီ။ `အိမ္ေအာက္က ပြဲ ့လ်က္နဲ ့ ေရနံေခ်းပုံး ထုတ္ထား ကြာ။ ငါးတန္းႀကဳိးနဲ ့ငါးစာေတြေရာ မင္းျပင္ထားၿပီးၿပီလား`။ `အင္း` ။ ေရႊဘ သူ ့အေဖ ခိုင္းသည့္အတိုင္း အမွားအယြင္း ကင္းေအာင္ ဂရုတစိုက္လုပ္ေနသည္။ `ပက္ခြက္လည္းမေကာင္းေတာ့ဘူးကြာ။ အုန္းမွဳတ္ခြက္ ခပ္ႀကီးႀကီးတခြက္ေလာက္လည္းရွာခဲ့၊ မရွိရင္ အုန္းခင္တို ့အိမ္သြားယူ။ အုန္းခင္မိန္းမ ထန္းသီးမုန္ ့လုပ္္ ေရာင္းေနေတာ့ သူတို ့အိမ္မွာ ရွိႏိုင္တယ္`။ ေရႊဘထြက္သြားစဥ္ ကိုညဳိဒင္ အိမ္ေပၚတက္ၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ ၄ လိပ္၊ မီးျခစ္ႏွင့္ ေၾကးကြမ္းအစ္ေလးကို လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္၏။ ဘုရားစင္ေထာင့္က ၀ါးက်ည္ေတာက္ထဲမွ ေငြ ၁၀၀ ကိုလည္း လြယ္အိပ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ျပန္သည္။ ကိုညဳိဒင္ အိမ္ေရွ ့ထြက္လာေတာ့ ေရႊဘ အုန္းမွဳတ္ခြက္ ႏွစ္ခြက္ကိုင္၍ ၀င္လာသည္။ `မင္းအေမ ဘာမွာသြားေသးလဲ`။ `ဘာမွ မွာမသြားဘူး၊ ထန္းေတာစပ္မွာ ငါးေၾကြးသြားေတာင္းအုန္းမယ္လို ့ ေျပာတာပဲ`။ `သြားမယ္ လာ`။

ကိုညဳိဒင္တို ့သားအဖ လမ္းမထိပ္တြင္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးသည္။ ေရႊဘ သူငယ္ခ်င္း သံုးေကာင္က ေရႊဘကို ေျခဟန္လက္ဟန္ လုပ္ျပၾက၏။ ကိုညဳိဒင္နားမလည္ မရိပ္မိ၊ ျမင္ေတာ့ ျမင္လိုက္၏။ ေရႊဘကို အကဲခတ္ေစြၾကည့္လိုက္ေတာ့ သြားႏွင့္ဆိုသည့္ လက္ဟန္ျပေနသည္။ ေရႊဘေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္ ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ေလွ်ာက္လိုက္လာသည္။ ဒီေကာင္သူ ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ေက်ာင္း၀တ္စံုေတြႏွင့္ ေက်ာင္းကျပန္ လာတာေတြ ့လိုက္ရလို ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသလား ကိုညဳိဒင္စဥ္းစားမိသည္။ အို သူပဲ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ ဘူးေျပာတာပဲ၊ ေရးတတ္ဖတ္တတ္ေနၿပီပဲ။ ဆရာႀကီးဦးခိုင္ဆီမွာ အားရင္သူသြားစာအံေနတာပဲေလ။ ကိုညဳိဒင္ ကြမ္းတယာ ထုတ္၀ါးရင္း ေလွာ္တက္မႀကီးကို ညာဘက္ေျပာင္းထမ္းလိုက္၏။

ျမစ္ကမ္းနဖူးေရာက္ေတာ့ သူ ့ေလွေမွာက္ထားသည့္ ေခ်ာင္း၀ကမ္းစပ္ေဘးတြင္ ကိုတင္ေငြတို ့ သား အဖ တသိုက္ႏွင့္ ဆံုသည္။ ကိုတင္ေငြတို ့သားအဖတသိုက္ ႏြားစာျမက္ရိတ္ျပန္လာၾကျခင္းျဖစ္၏။ ျမစ္ အထက္ဘက္ကို အဆန္အတိုင္း ၂ မိုင္ေလာက္တက္သြားၿပီး ျမက္ထူသည့္ေျမႏုကြ်န္းေပၚတက္၍ ေနကုန္ ေရခမ္း ရိတ္ၾကရသည္။ လိုသေလာက္ရမွ ေရေၾကာင္းအတိုင္းျပန္စုန္ဆင္းလာခဲ့ျျခင္းျဖစ္သည္. `ဟေကာင္ ညဳိဒင္ႀကီး၊ မေတြ ့တာေတာင္ၾကာၿပီ။ မင္း ငါးေရာ လုပ္ေသးလား`။ `ငါက တံငါပဲဥစၥာ၊ ငါးမလုပ္လို ့ ေထြးရီလင္လုပ္ရမွာလား`။ `ေနာက္က်သြားပါၿပီ ညဳိဒင္ရာ၊ စိတ္ေလွ်ာ့ စိတ္ေလ်ွာ့၊ ေထြးရီက ခေလးေတာင္ ေလးေကာင္ရေနၿပီ။ အထီးေတြခ်ည္းေမာင္ညဳိဒင္၊ အႀကီးဆံုးေကာင္ေတာင္ ကာလသားေပါက္ ျဖစ္ေနၿပီ မဟုတ္လား၊ တရားနဲ ့ေျဖလိုက္ပါညဳိဒင္ရာ။ ဟား ဟား ဟား`။ ကိုတင္ေငြ ကိုညဳိဒင္ကို တဟားဟား ရယ္ေမာရင္း ေနာက္ေျပာင္ေနသည္။ ေထြးရီက ထေနာင္းကုန္း ေျမႏုကြ်န္းရြာသူ။ ကိုင္းေတာင္သူသမီး။ သူ ့ ရြာတြင္ သူ ့ ရုပ္ရည္ကေလးႏွင့္သူ၊ ကြမ္းေတာင္ကိုင္။ ၿမဳိ ့မွာ ေက်ာင္းလာတက္ေနသူ၊ ထေနာင္းကုန္း ကိုင္းေတာဘက္ ကိုတင္ေငြတို ၊့ ကိုညဳိဒင္တို ့ ႏြားစာသြား ရိတ္ရင္း တျခား ရြာသားေတြႏွင့္ ေထြးရီကို အၿပဳိင္ပိုးခဲ့ၾကသည္။ ၿမဳိ ့က ဘႀကီးအိမ္မွာေနရင္း ေထြးရီက ေက်ာင္းတက္ သူဆိုေတာ့ ညဘက္ ေထြးညဳိ သီခ်င္းျဖင့္ ေထြးရီ ဘႀကီးအိမ္ေရွ ့ ကိုတင္ေငြ လူပ်ဳိလွည့္တိုင္း ကုိညဳိဒင္တို ့၊ အုန္းခင္တို ့က လိုက္ရသည္။ ေထြးရီ မိဘေတြက အေသာက္အစား ေလာင္းကစားကင္းၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည့္ ကိုတင္ေငြ ့ကို သေဘာက်ၾကသည္။ ကိုတင္ေငြကလည္း လွည္းသမားမ်ဳိးရိုး ဆိုေပမဲ့ ရိုးရိုး သားသား ရွာေဖြစားေသာက္ ၾကသည့္ လွည္းသမားမိသားစုမွ ဆင္းသက္လာသူ။ ဘာသာေရးႏွင့္ ရပ္ေရး ရပ္ရြာေရးကိစၥမ်ားတြင္ ေရွ ့က ဦးေဆာင္ဦးရြတ္ လုပ္ၾကကုိင္ၾကသူေတြ။ ေထြးရီက ရိုးရိုးထံုထံု၊ ေက်ာင္းစာလည္း မေတာ္။ ေျခာက္တန္း တခါက်ေတာ့ တင္ေငြႏွင့္ ၾကဳိက္စ။ ႏွစ္ခါဆက္က်ေတာ့ ကိုတင္ေငြက သူ ့ မိဘေတြကို ေတာင္းခိုင္းၿပီး ယူလိုက္သည္။ ကိုတင္ေငြတို ့မိသားစုေလးမွာ မၾကြယ္၀ေသာ္လည္း အေတာ္အသင့္ ျပည္စံုသည္။ ေထြးရီ ကလည္း ရိုးထံုေသာ္လည္း အိမ္မွဳကိစၥကိုေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္းရွိသည္ဟု ေျပာရမည္။ အလွဴအတန္းေဟ့ ဆိုလွွ်င္လည္း မ်က္ႏွာမပ်က္တတ္သည့္ လင္မယား။ ကိုညဳိဒင္တို ့၊ ကိုတင္ေငြတို ့ က လည္ပင္းဖက္ ငယ္ ေပါင္းႀကီးေဖာ္ေတြလည္းျဖစ္ၾက၍ ေျပာမနာဆိုမနာ။ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္သိၾကသူခ်င္း တေယာက္ အခက္အခဲကို တေယာက္က ယိုင္းပင္းကူေထာက္စျမဲ။ ကိုညဳိဒင္တို ့အခ်ဳပ္က် တရားရင္ ဆိုင္ေနရစဥ္က တရားရံုးထုတ္တိုင္း ကိုညဳိဒင္တို ့ကို စီးကရက္ေလး၊ ကြမ္းထုပ္ေလးမ်ားျဖင့္ လာလာ အားေပး စကားေျပာရွာသည္။ ကိုတင္ေငြတို ့ မိသားစုက ကမ္းနားလမ္း ေပၚတြင္ေနသည္။ ကိုညိဳဒင္တို ့ႏွင့္ တရပ္ ကြက္ထဲမဟုတ္။ ကိုညဳိဒင္တို ့ ငါးလုပ္ခ်ိန္ ျမစ္ကမ္းေဘး တဲအစီအရီထိုးေနၾကၿပီဆိုလ်ွင္ ကိုတင္ေငြတို ့အိမ္ ေနာက္ဘက္တြင္ ျဖစ္သည္။ ျမစ္ေရႀကီးခ်ိန္ ကိုညဳိဒင္တို ့ကုန္းေပၚရွိ အိမ္ကေလးသို ့ျပန္တက္ေနသည့္အခါ ေလွကို ကိုတင္ေငြတို ့ထံ အပ္ထားရသည္။ ကိုတင္ေငြ ့အိမ္ ေနာက္ဘက္ ေခ်ာင္း၀တြင္ ေလွဆိပ္သဖြယ္ တံငါ အလုပ္လုပ္သည့္ ကိုညဳိဒင္တို ့လူသိုက္၏ ေလွကေလးမ်ား ခ်ိတ္ဆက္သီီ ဆိုက္ကပ္ထားသည္ကို ေတြ ့ရမည္။

ကိုတင္ေငြ ့သားအႀကီး လူပ်ဳိေပါက္ေကာင္က ႏြားစာေလွာင္သည့္ အိမ္ေနာက္ဘက္တင္းကုတ္တြင္ ညအိပ္ညေန ေနသည့္အတြက္ ဒီေကာင္က ေလွကေလးမ်ားကို ညေရးညတာ ေစာင့္ၾကည့္ေပးရွာသည္။ ေလွေစာင့္ခ တျပားတခ်ပ္မွလည္း ေပးစရာမလို။ မိတ္ေဆြစိတ္ျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ကူညီၾကသည့္ေလာက၀တ္။ ကိုညဳိဒင္တို ့အရပ္တြင္ ေလွခိုးသည္၊ ေလွေပ်ာက္သည္ဆိုသည္ မရွိ။ လွဳိင္းထန္လြန္း၍ ႀကဳိးျပတ္ကာ ေလွ ေမ်ာသြားသည္ကုိ မသိလိုက္ရင္ေတာင္ ေနာက္ေန ့ ၿမိဳ ့ေအာက္ဘက္ တရြာရြာက ေလွဆယ္ထားေၾကာင္း ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ အေၾကာင္းၾကားလာၾကသည္။ ေလွပိုင္ရွင္က လာယူ။ ေရအဆံုး ကုန္းတ၀က္သေဘာမ်ဳိး ေလွဆယ္ထားသူကို ေလွပိုင္ရွင္က ေမတၱာသဒၵါေၾကး ဘယ္ေရြ ဘယ္မွွ်မဟုတ္ ေက်းဇူးတုန္ ့ ျပန္ၾကသည့္ သဘာ၀။

ကိုတင္ေငြတို ့သားအဖ ႏြားစာျမက္ထံုးမ်ားထမ္းကာ ႏြားစာတင္းကုတ္ဆီကို တက္သြားၾက၏။ ကိုညဳိဒင္ ရရာထင္းေျခာက္ကေလးမ်ားေကာက္၍ မီးဖိုလိုက္သည္။ ေရႊဘထမ္းလာေသာ ဂံုနီအိတ္ထဲမွ တီတူးသည့္ သံတူရြင္းတိုေလးကို ဆဲြထုတ္၍ မီးဖိုထဲထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ပြတ္ညက္အနည္းငယ္ႏွင့္ ေရနံေခ်းပုံးကို ဖြင့္ၿပီး အုတ္မွဳတ္ခြက္တခုထဲတြင္ ထည့္၍ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ နွယ္ေန၏။ ပြဲ ့လ်က္ေပ်ာ့လာမွ ဆဲြ၍ဆဲြ၍ လိမ္လိုက္၊ နွယ္လိုက္လုပ္ေန၏။ ကိုညဳိဒင္ သူ ့စိတ္တိုင္းက် ပြဲ ့လ်က္ကို ႏွယ္ၿပီးေသာအခါ မီးဖိုထဲမွ မီးဖုတ္ထားသည့္ သံတူရြင္းတိုကို ဆဲြထုတ္လိုက္ၿပီး ေလွစပ္ေၾကာင္းမ်ားကို အပူလိုက္ကပ္သည္။ ခနခန ဒုကၡေပးေနသည့္ ေရယိုသည့္ ေလွ၀မ္းဗိုက္ေနရာကို အေသအခ်ာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ သံတူရြင္းတိုျဖင့္ အပူကပ္ ေပးေနသည္။ ေလွတြင္ရွိၿပီး ပြတ္ညက္ေျခာက္ဖတ္မ်ားမွာ မီးအပူႏွင့္ေတြ ့ထိမိၿပီး ေပ်ာ္အိလာကာ လတ္ လတ္ဆတ္ဆတ္ ေလွေထးလိုက္သကဲ့သို ့ေပါက္အာေနေသာေလွစပ္ေၾကာင္းမ်ားမွာ ျပန္လည္ပိတ္ဆို ့သြား သည္။ သို ့ျဖင့္ ကိုးေတာင္ေလွကေလး တေလွလံုး သံတူရြင္းပူကပ္ၿပီးမွ စပ္ေၾကာင္းတခ်ဳိ ့တြင္ ေရစိမ့္၀င္ ေပါက္ျဖစ္ေနသည့္ ေနရာတို ့ ကို လိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထို ့ေနာက္ ကိုညဳိဒင္ စြက္က်ယ္စုတ္ေဟာင္းကို လိုသေလာက္ျဖဲကာ လိမ္က်စ္၍ ေပါက္ေနေသာ ေလွစပ္ေၾကာင္းထဲ ဓားမဦးဖ်ားျဖင့္ ဖြဖြရြရြ ထိုးသြင္း လိုက္၏။ နွယ္ထားသည့္ပြဲ ့လ်က္ကို တဖဲ့တဖဲ့ယူကာ စပ္ေၾကာင္းမ်ားမွာ ဖာေထးသည္။ ေလွေရလံုေလာက္ ၿပီဆိုမွ ေရနံေခ်းသုတ္ရန္ ေရႊဘကို ေအာ္ေခၚလိုက္၏။ ေရႊဘ ကိုတင္ေငြ ့သားအႀကီးေကာင္အိပ္သည့္ ႏြားစာ တင္းကုတ္မွ အေျပးဆင္းလာသည္။ `ေရနံေခ်း ရႊဲရႊဲေလးသုတ္ကြာ ေရႊဘ၊ ေလွနံေတြလည္း တခါထဲသုတ္၊ ေနနည္းေနၿပီ၊ ဒါၿပီးမွ ငါးတန္းခ်ရမွာ`။ ေရႊဘ စြတ္က်ယ္စုတ္ပိုင္းကို ေရနံေခ်းပံုးထဲ ႏွစ္လိုက္ ေလွကို ခတ္သြက္သြက္ သုတ္လိုက္ႏွင့္ ခနအတြင္းမွာပင္ ေလွတစင္းလံုး ေရနံေခ်းသုတ္ၿပီးသြားသည္။ `တင္ေငြေရ၊ တင္ေငြ တဆိတ္လာစမ္းပါအုန္းဟ၊ ေလွ ေရခ်ခ်င္လို ့`။ ကိုတင္ေငြတို ့ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ကိုညဳိဒင္တို ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ကြ်န္းသားကိုးေတာင္ေလွကေလးကို ျမစ္ေရထဲ အသာအယာ မ ခ် လိုက္ၾကသည္။ ကိုညဳိဒင္ ပစၥည္းပစၥရေလးမ်ား သိမ္းဆည္းေနစဥ္ ေရႊဘက ေလွကပ္မ်ား၊ ငါးတန္းႀကဳိး၊ ငါးစာပံုး၊ ေလွာ္ တက္စသည္တို ့ကို ေလွ၀မ္းထဲတြင္ ေနသားတက် ခင္းထားလိုက္သည္။ ကုန္းေပၚျပန္ တက္ရင္းမွ `မင္း ျပန္ ခါနီး အိမ္တခ်က္၀င္ခဲ့အုန္း၊ ခ်ဥ္ေပါင္ေလး၊ ပဲသီးေလး ယူသြား`။ ကိုတင္ေငြ ေအာ္ေျပာသည္ကို ေခါင္း ၿငိမ့္ျပလိုက္ရင္း ေခ်ာင္း၀စပ္မွ ေက်ာက္ေဆာင္ေကြ ့ျမစ္ေရၿငိမ္သည့္ေရျပင္ဆီ ေလွကို ေလွာ္ထြက္လာ ခဲ့သည္။

× × × × × × ×

တိုက္သစ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ အုန္းေမာင္းေခါက္သံက ကိုညိဳဒင္တို ့မိသားစုေလးကို ပုတ္ႏွဳိးလိုက္ သည္။ ကိုညဳိဒင္ အိပ္ရာမွ ထလာၿပီး ထမင္းစားပဲြေလးေပၚရွိ ေရနံဆီမီးခြက္ေလးကို မီးညွိလိုက္သည့္အခါ အိမ္ကေလးထဲတြင္ ၀ါက်င့္က်င့္ မီးေရာင္ေလးက လူးလြန္ ့ေန၏။ ေနာက္ေဖး စည္ပိုင္းျပတ္ရွိရာမွ ေရေလာင္းသံၾကားလိုက္ရသည္။ ေရႊဘမ်က္ႏွာသစ္ေနပံုရ၏။ အိမ္မွဳန္စံုမႊားႏွင့္ ျခင္ေထာင္ႀကဳိးျဖဳတ္ရင္း `ဓာတ္မီးက ဘုရားစင္ေပၚမွာေနာ္ ကိုညဳိဒင္`ဟု မလံုး ကိုညဳိဒင္ကို လွမ္းေျပာသည္။ ကိုညိဳဒင္ မ်က္ႏွာကို ေရတခ်က္ႏွစ္ခ်က္ရိုက္၍ မီးေသြးခဲျဖင့္ သြားတိုက္လိုက္သည္။ ပုဆိုးစျဖင့္ ေရသုတ္လိုက္ၿပီး `သား ေရႊဘေရ၊ သြားၾကရေအာင္`။

လမ္းဓာတ္မီးတိုင္မ်ားက မီးမေပးသည္မွာ ႏွစ္နဲ ့ခ်ီၾကာလာၿပီျဖစ္၍ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကိုပဲ အားကိုးရ သည္။ ေရွ ့က မီးထိုးသြားေနရင္း လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေရာင္က မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့သာ လင္းေန၏။ ဓာတ္ခဲ၀ယ္ဖို ့ ေမ့ေနလိုက္တာဟု ကိုညိဳဒင္စဥ္းစားမိသည္။ ေလွဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ကိုတင့္ေငြသားကို အသံျပဳကာ ေလွေပၚ သားအဖႏွစ္ေယာက္ တက္လိုက္ၾကသည္။ ကိုညဳိဒင္က ေလွဦးမွာထိုင္၍ ေရႊဘက ပဲ့ကိုင္ေလွာ္ခတ္လာသည္။ ေလွာ္တက္မႀကီးႏွင့္ ေရႊဘအရြယ္က မမွ်။ သို ့ေပမယ့္ ေရႊဘ မႏိုင္တႏိုင္ျဖင့္ပင္ ေလွကို ေကာင္းေကာင္း ထိန္းႏိုင္ေလွာ္ႏိုင္ေနၿပီေလ။ ျမစ္ထဲက လွဳိင္းရိုက္ခတ္သံေလးမ်ားကို ဟုိအေ၀း သည္အနားမွ ၾကက္တြန္သံတို ့ က ၾကဳိးၾကားရံခါ ဖံုးလႊမ္းေနေစသည္။ ကိုညဳိဒင္ ငါးႀကဳိးတန္းမွ ခ်ိတ္ေထာင္ထားေသာ ငါးမ်ွားခ်ိတ္ေလး မ်ားမွ ၿငိတြယ္ေနေသာငါးတို ့ကို အသာအယာဆဲြယူရင္း ၿငိေနသည့္ငါးမ်ားကိုျဖဳတ္၍ ေလွ၀မ္းထဲသို ့ပစ္ပစ္ထည့္ လိုက္သည္။ သည္ေန ့ သိတ္ မဆိုးလွဟု ကိုညဳိဒင္ ငါးမွ်ားတန္းႀကဳိးမ်ားကို ျဖဳတ္ရင္း ရသည့္ငါးမ်ားကို ခန္ ့ မွန္းတြက္ခ်က္ၾကည့္မိသည္။ ငါးဘတ္အေကာင္လတ္လတ္ေတြပါေတာ့ စုစုရရ ၂ပိသာခဲြ ၃ပိသာေလာက္ ေေတာ့ ရွိႏိုင္သည္ဟု စိတ္က ေအာက္ေမ့ရင္း ပင္မငါးတန္းႀကဳိးကို လက္ေတာင္ျဖင့္ ရစ္၍႐စ္၍ ျဖဳတ္လိုက္ သည္။ အရုဏ္က်င္းၿပီ။ အလင္းေရာင္ျပဴစျပဳၿပီ။ ေရႊဘ ေလွကို ခပ္သြက္သြက္ ေခ်ာင္း၀ကမ္းဘက္ ေလွာ္ခတ္ လာခဲ့သည္။ ေခ်ာင္း၀ ေရာက္ေတာ့ အေမွာင္ျပယ္ အလင္း၀င္ေရာက္စ။ ` ေရႊဘ သား။ အေဖ တင္ေငြ ့တို ့ အိမ္မွာ အိမ္သာသြား တက္လိုက္အုန္းမယ္။ မင္း ငါးေတြ ဘာလီခ်ဳိင့္ႀကီး ႏွစ္ခ်ဳိင့္ထဲ ခဲြထည့္ထား၊ ေပးစမ္းကြာ၊ အေဖ့လြယ္အိပ္။` လြယ္အိတ္ထဲမွ ေဆးေပါ့လိပ္ႏွင့္ မီးျခစ္ကို ကသုတ္ကယက္ ဆဲြထုတ္ယူၿပီး ကိုညိဳဒင္ ကိုတင္ေငြတို ့အိမ္ဘက္ အေျပးတက္သြား၏။

ေလွ၀မ္းထဲတြင္ လွဳပ္ခါလူးလိမ့္ တိုးေ၀ွ ့ခုန္ရမ္းေနသည့္ အေကာင္လတ္လတ္ ငါးဘတ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ငါးေျမြထိုးႀကီးမ်ားကို ဘာလီခ်ဳိင့္ႀကီးတလံုးတြင္ ေရႊဘ ေကာက္ထည့္လိုက္သည္။ ေနာက္ခ်ုိင့္တလံုးထဲသို ့ ငါးဇင္ရိုင္းအေကာင္လတ္မ်ားႏွင့္္ ငါးေျပမမ်ားကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ေကာက္ထည့္လိုက္၏။ ေလွ၀မ္း ေရစပ္စပ္ ထဲတြင္ ငါးေျပမ သံုးေကာင္သာ ခုန္လိုက္ပ်ံလိုက္ လူးလိုက္လိမ့္လိုက္ က်န္ေနသည္ကို ေတြ ့ရသည္။ လွဳပ္ခါ ခုန္ရမ္းေနသည့္ ငါးေျပမ သံုးေကာင္ကို ေကာက္မထည့္မီ ေရႊဘ ေတြေတြေငးေငးၾကည့္လိုက္မိသည္။ တေလာက ဆရာႀကီးဦးခိုင္ သင္ၾကားျပသေပးသည့္ ငါးသံုးေကာင္အေၾကာင္းကို ႏွဳတ္က ရြတ္ဆိုမိသလိုျဖစ္ သြား၏။ ဆရာႀကီး ေရးျပခိုင္း၍လည္း ေကာင္းေကာင္းေရးျပႏိုင္ခဲ့သည္။ ဆရာႀကီးကို သူအလြတ္ ရြတ္ဆို ျပခဲ့သည့္အတိုင္း တိုးတိုးဖြဖြ ေရရြတ္ၾကည့္ေနမိသည္။

`တေန ့သ၌ ေရတံငါတဦးသည္ ျမစ္ထဲ၌ ပိုက္ကြန္ျဖင့္ ငါးဖမ္းရာ သူ၏ပိုက္ကြန္၌ ငါးသံုးေကာင္ ၿငိတြယ္ဖမ္းဆီးရမိ၏။ ထိုငါးသံုးေကာင္ကို ေလွ၀မ္းထဲတြင္ အရွင္လတ္လတ္ ပစ္ထည့္ထားလိုက္၏။ ငါးအရွင္ သံုးေကာင္မွာ ေရစပ္စပ္ေလွ၀မ္းထဲတြင္ ခုန္လိုက္ပ်ံလိုက္ ရမ္းခါတိုးေ၀ွလိုက္ႏွင့္ ေလွစုန္ေမ်ာရာ အတိုင္း ပါလာသည္။ ထိုငါးသံုးေကာင္ထဲမွ တေကာင္ေသာငါးသည္ ဤသို ့ ေတြးေတာစဥ္းစား၏။ ကံဆိုးလို ့ တံငါ လက္မွာ အဖမ္းခံရၿပီး အသက္ေသရေတာ့မယ္။ ငါကံေပါ့ဆိုၿပီး ကံကိုရိုးမယ္ဖဲြ ့ကာ ေလွ၀မ္းေထာင့္မွာ မလွဳပ္ မရွား၊ မခုန္မပ်ံေတာ့ပဲ ေခြၿပီးေနလိုက္ေတာ့သည္တဲ့။ ေနာက္ငါးတေကာင္ကေတာ့ ယခုလို စဥ္းစားျပန္၏။ ကံဆိုးလို ့တံငါလက္ထဲကိုေရာက္ေသာ္ျငား ငါ့မွာ ညာဏ္ရွိ၏။ ငါ့ ညာဏ္ပညာကို အသံုးခ်ၿပီး တံငါလက္က လြတ္ေအာင္ ငါရုန္းထြက္ရမည္ဟု ့စိတ္ပိုင္းျဖတ္ၿပီး ေလွ၀မ္းထဲကေန ျမစ္ထဲေရထဲေရာက္ေအာင္ တေစြ ့ေစြ ့ ခုန္ခုန္ၿပီး ၾကဳိးစားေနေပသည္။ ေလွ၀မ္းမွာ ျမင့္သျဖင့္ အလြယ္တကူ လြတ္ေအာင္မခုန္ႏိုင္ပဲရွိရာ နားလိုက္၊ အသက္ရွဴလိုက္၊ အေမာေျဖလိုက္ျဖင့္ လြတ္ေျမာက္ေရးကို ႀကဳိးပမ္းေနရွာသည္။ ေနျမင့္လာ၍ ေနပူရွိန္ ကလည္း မီးရွိန္သဖြယ္ ပူးျပင္းလာ၏။ တံငါသည္မွာ ကြန္ရုတ္တိုင္း ငါးမပါသည္ခ်ည္း ျဖစ္ေန၍ ေဒါသလည္း တျဖင္းျဖင္း ထြက္ေနသည္။ ၀မ္းဗိုက္ကလည္း ဆာေလာင္မွဳေၾကာင့္ တက်ဳတ္က်ဳတ္ ေအာ္ျမည္ ေတာက္ ေလာင္ေနျပန္သည္။ ေလွ၀မ္းထဲမွ ဂဏာမၿငိမ္ ခုန္ပ်ံလွဳပ္ရွားေနေသာငါးကိုၾကည့္ကာ ေဒါသပိုထြက္လာ ျပန္သည္။ သို ့ႏွင့္ ေလွာ္တက္ျဖင့္ ငါး၏ေခါင္းကို ေသခ်ာခ်ိန္ရြယ္၍ ရုိက္ခ်လိုက္၏။ ငါးသည္ ဦးေခါင္းကဲြကာ ေသပဲြ၀င္ရွာရသည္။ က်န္ငါးတေကာင္ကမူ ေသြးစက္လက္ျဖင့္ ေသပဲြ၀င္သြားေသာငါးႏွင့္ ေလွ၀မ္းထဲတြင္ ေသခ်ိန့္ေစာင့္ေနေသာငါးတို ့ကို ၾကည့္၍ ပိုင္းျခားေ၀ဖန္ သံုးသပ္ စဥ္းစားေန၏။ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်၍ တံငါ သည္ မုဆိုးလက္တြင္း သက္ဆင္းရသည္။ ညာဏ္ပညာအေျမွာ္အျမင္ရွိေသာ္လည္း လံု ့လ၀ီရိယတို ့ကို အခ်ည္းႏွီး ျဖဳန္းတီး၍ ေသလြန္ရသည္။ သုိ ့အတြက္ ငါအသို ့ၾကံေဆာင္သင့္သနည္းဟု ေမးခြန္းထုတ္ရင္း ေလွ၀မ္းထဲ၌ ၿငိမ္ဆိတ္ကာ အၾကံထုတ္ေနေလသည္။ တံငါသည္ ကြန္ပစ္တိုင္း ေလွသည္လူးခါသြား၏။ ေလွနံသည္ ကြန္ပစ္သည့္ဘက္သို ့ေစာင္းရြဲ ့သြား၏။ ေလွနံႏွင့္ ေရျပင္သည္ထိလုခမန္း ညီမွ်သြား၏။ ထိုခ်င္း ရာမ်ားကိုၾကည့္၍ သံုးေကာင္ေျမာက္ငါးသည္ အခြင့္အေရးကို ၾကံစည္အားထုတ္ကာ ေခ်ာင္းေျမာင္းေနေလ သည္။ ထိုအခိုက္ တံငါသည္သည္လည္း ပုခံုးေပၚ ထမ္းတင္ထားသည့္ ပိုက္ကြန္ကို ဆကာေျမွာက္ကာ ျမစ္တြင္းသို ့ပစ္ခ် လိုက္ေလသည္။ ထိုေရာအခါ ေလွသည္ေစာင္း၍သြား၏။ ေလွနံသည္ ေရမ်က္ႏွာျပင္ႏွင့္ ၾကမ္းတေျပးညီ ျဖစ္သြား၏။ ငါးသည္ ရွိသမွ် ခြန္အားကိုသံုး၍ ျမစ္ထဲသို ့ခုန္ပ်ံဆင္းသက္လိုက္ရာ တံငါလက္မွ လြတ္ေျမာက္သြားေလေတာ့သည္။ တံငါသည္သည္ ငါးလြတ္သြား၍ ေဒသပိုထြက္သြားကာ ေလွ၀မ္း၌ ေခြကပ္ေနေသာ ငါးကိုပါ ေလွာ္တက္ျဖ္င့္ ရိုက္သတ္လိုက္ျပန္ေလသည္။

ထိုစာ ဆရာႀကီးကို ဖတ္ရြတ္ျပစဥ္က ဆရာႀကီး ဆံုးမေျပာၾကားလိုက္သည့္စကားကို ေရႊဘ ထပ္မံ ၾကားေယာင္မိျပန္သည္။

` အဲဒါပဲ၊ ေမာင္ေရႊဘ၊ လူဆိုတာ ကံ ညာဏ္ ၀ီရိယကို မ်ွတေအာင္ ဆင္ျခင္းအသံုးျပဳႏိုင္ရမယ္ကြ။ ကံကိုခ်ည္း ယိုးမယ္ဖဲြ ့ပံုခ်လို ့မရသလို၊ ညာဏ္ရွိတိုင္းလည္း ၀ိရိ.ယစိုက္ထုတ္ႏိုင္မွ ေအာင္ျမင္မွဳပန္းတိုင္ကို ေရာက္ႏို္င္တယ္ဆိုတာ ငါ့တပည့္ ေသေအာင္မွတ္ေပေတာ့။`

ေမာင္လြမ္းဏီ

၇-၇-၂၀၁၀